Οι κοτσίδες σου

"Είχες μια ιεροτελεστία όταν έφτιαχνες τις κοτσίδες σου. Μ ' άρεσε να σε χαζεύω να χτενίζεσαι μπροστά στο θαμπό καθρέφτη σου. Χώριζες τα μαλλιά σου στη μέση και ύστερα άρχισες να τα πλέκεις... τόσο γρήγορα που δεν καταλάβαινα τι έκανες, τόσο επιδέξια που γυρνούσες και μου χαμογελούσες, μα δεν σταματούσες το πλέξιμο.

Έδενες τις κοτσίδες σου με κουρελάκια, τις έφερνες στη κορυφή του κεφαλιού και τις ένωνες πίσω στο σβέρκο σου. Με τις κοτσίδες γύρω γύρω φωτοστέφανο, το πρόσωπο σου ήταν το ομορφότερο που είχα δει ποτέ μου. Γεμάτο ρυτίδες, με φρύδια ακανόνιστα και μάτια μικρά αμυγδαλωτά και αστραφτερά. Κι ύστερα όλη αυτή την ομορφιά την κάλυπτες με το μαντήλι σου. Δεν έκανε, μου έλεγες, να σε δουν χωρίς την τσίπα σου.

Μια μέρα το έβαλα και εγώ, σαν να αντέγραφα την ντροπή σου, σαν να ντυνόμουνα τον ρόλο σου, και αμέσως μου το τράβηξες και μου είπες να μην το ξανακάνω. Τόσο πολύ σε θαύμαζα που έκανα ο,τι έκανες, μα εσύ για μένα ήθελες όλα αυτά που εσύ δεν έκανες.

Κείμενο: Ιωάννα Λιβιτσάνου