Λευκαδίτικη παραδοσιακή φορεσιά
Η ενδυμασία κάθε τόπου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της λαογραφικής του παράδοσης και του πολιτισμού του. Τα ρούχα, ο τρόπος κατασκευής και χρήσης τους είναι μια μορφή πρακτικής τέχνης και ένα κομμάτι ιστορίας κάθε μέρους.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά λαογραφικά στοιχεία της Λευκάδας αποτελεί η παραδοσιακή ενδυμασία, η οποία έχει επιρροές τόσο από το δυτικοευρωπαϊκά ενδύματα όσο και από την Ανατολή και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αναφερόμενη πιο συγκεκριμένα στην γυναικεία φορεσιά, βλέπουμε ότι γενικά στα χωριά της Λευκάδας και στο Μεγανήσι χρησιμοποιούσαν τον ίδιο τρόπο ντυσίματος, αλλά συναντάμε μικροδιαφορές στο τρόπο τοποθέτησης της φορεσιάς καθώς και σε κάποια εξαρτήματα.
Η λευκαδίτικη νυφιάτικη γυναικεία φορεσιά είναι ένα κομψοτέχνημα λαϊκής παράδοσης και χαρακτηρίζεται τόσο από τα υφάσματα και τον διάκοσμο όσο και από τα κοσμήματα που ήταν απαραίτητο αξεσουάρ.
Κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούσαν λίνα υφάσματα για τα ρούχα καθημερινής χρήσης και για τα εσώρουχα τους όπως τα καμιτσέτα (ένα είδος στηθόδεσμου), όμως για τα νυφικά φορέματα χρησιμοποιούσαν μεταξωτά υφάσματα ή ταφτά.Το πλέον χαρακτηριστικό της νυφικής φορεσιάς είναι ο τσουμπές, ένα είδος πανωφοριού με φουσκωτά μανίκια (επιρροή κατά πάσα πιθανότητα από την μόδα που επικρατούσε κατά τον 15ο-16οαιώνα στην Γαλλία) και κεντημένο με χρυσή κλωστή στην πλάτη.Σε πολλές περιπτώσεις οι νύφες, λόγω ένδειας δεν μπορούσαν να φτιάξουν τον δικό τους τσουμπέ, και αναγκάζονταν να δανειστούν για την ημέρα του γάμου τους. Κι έτσι επικράτησε η έκφραση "με δανεικό τσουμπέ" για να εκφράσουμε την άσχημη οικονομική κατάσταση κάποιας γυναίκας.
Κατά μία εκδοχή είναι μια επιρροή από την περιοχή της Νότιας Ιταλίας, την Καλαβρία, όπου χρησιμοποιούσαν άλλο ρούχο για να κρύψουν το στήθος τους, πράγμα το όποιο εξυπηρετούσε τις γυναίκες κατά τον θηλασμό, εφόσον δεν χρειάζονταν να βγάλουν όλο το φόρεμα τους για να θηλάσουν το μωρό τους. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ανύπαντρες κοπέλες φορούσαν διαφορετικά ρούχα από τις νύφες και τις παντρεμένες.Τα φορέματα των ανύπαντρων γυναικών, τα κοπελίτικα, ήταν κλειστά μέχρι το λαιμό, χωρίς τη χρήση κρεπ.
Επίσης, ένα άλλο ιταλικό κατάλοιπο πιθανότατα είναι η κούδα, το χαρακτηριστικό πιάσιμο της φούστας στο πίσω μέρος, ώστε να φαίνεται το κότολο (φούστα που φορούσαν κάτω από το φόρεμα) και κυρίως για να μην λερώνεται το φουστάνι τους από τις καθημερινές τους δουλειές.
Το μοναδικό ίσως στοιχείο της φορεσιάς από την κοντινή μας Ήπειρο και την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι το φέσι που φοράει η νύφη στην αριστερή πλευρά του κεφαλιού της, κάτω από της κοτσίδες της και το λευκό μαντήλι της.